Tekst archiwalny z 2014 r.

Do przeczytania „Nevy” przekonała mnie po części okładka tej książki jak i jej opis – czyli standardowo. Nie znam nikogo kto by ją czytał, ale nie ma się co dziwić. W dzisiejszych czasach mało kto czyta pozycje nie polecane w telewizji, gazecie czy internecie. Czasami reklamowane są książki, w ogóle nie warte uwagi, a te, które na nią zasługują, giną na księgarskich półkach niezauważone.

„Neva” jest debiutem literackim amerykańskiej pisarki Sary Grant, obecnie mieszkającej z mężem w Londynie. Szukając informacji na temat jej i książki dowiedziałam, się że oryginalny tytuł brzmi „Dark Parties”, który całkowicie został zmieniony w Polsce i Niemczech. Jestem świadoma tego, że czasami ciężko jest dobrze przetłumaczyć tytuł, żeby zachował swoją formę i przesłanie, ale w tym wypadku wydaje mi się to niezrozumiałe. Tytuł nie zdradza niczego poza imieniem głównej bohaterki. Moim zdaniem powinien on być czymś, co chociaż trochę będzie wyróżniało książkę spośród innych, dlatego uważam, że błędem było „uproszczenie” go.

Przyznam szczerze, że mimo iż książka jest napisana ładnym, prostym językiem i ma interesującą fabułę, czytałam ją kilka dni. Zdecydowanie jest to lektura na jeden, góra dwa dni, jeśli ktoś lubi sobie dawkować „doznania czytelnicze”.

Powodem, dla którego tak długo mi zeszło czytanie jest zapewne moje chwilowe (a może nie-chwilowe) lenistwo. Mimo iż pragnęłam czytać i poznawać dalsze losy Nevy, jakaś niewiadoma siła nie pozwalała mi sięgać po tę książkę częściej. Jednakże dzisiaj, mając do końca około jednej trzeciej całości, usiadłam i przeczytałam ją jednym tchem.

Debiutująca w 2011 roku wychowanka stanu Indiana w USA przedstawiła w swojej książce utopijne państwo odizolowane od reszty świata przezroczystą kopułą. Tamtejszy rząd sprawuje władzę totalitarną. Ustalił nowe prawa, „wyzerował” datę (01.01.01.) od której na nowo zaczęto odliczać dni i lata, a także kontrolował pogodę. Ulice miast były pod stałym monitoringiem. Osoby buntujące się władzy znikały bez słowa, zostawały wysyłane za miasto do pracy na farmie albo po prostu miały wszczepiane nadajniki, które umożliwiały ich stałą kontrolę. Wszystkie działania rządu tłumaczone były chronieniem ludzi przed wysokim stężeniem toksyn panującym „na zewnątrz”. Jednak są jeszcze osoby, które pamiętają co było przed tymi zmianami. Jedną z nich była babcia Nevy, która opowiadała jej o świecie w którym żyła, o świecie poza kopułą. Jednakże, któregoś dnia babcia, tak jak i wielu innych znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Od tamtej pory Neva zapisuje nazwiska wszystkich zaginionych osób, które znała lub po prostu usłyszała. Razem z przyjaciółką Sanną postanawia na własną rękę poznać prawdę o kopule i częściowo działać wraz z ruchem oporu, lecz każde ich posunięcie jest dokładnie śledzone.