Nie jestem fanem książkowych horrorów. Być może bardzo wiele mnie z tego powodu omija, lecz lepiej do mnie przemawia dawka grozy zaprezentowana na ekranie (choć i z tym bywa różnie z racji tego, że nie każdy film warty jest obejrzenia). Niemniej, jak od każdej reguły, tak i od tej – musi być wyjątek. Tym wyjątkiem w moim przypadku jest powieść Brama Stokera, „Dracula”.

Będąc dzieckiem z wielką fascynacją oglądałem ekranizację „Draculi” z fantastyczną rolą Gary’ego Oldmana, który wcielił się w postać złowrogiego hrabiego. Film wywarł na mnie naprawdę wielkie wrażenie i zapisał się w moim życiu jako klasyk gatunku. Odkąd tylko dowiedziałem się, że produkcja została stworzona na podstawie książkowego pierwowzoru, obiecałem sobie, że kiedyś przyjdzie taki dzień, w którym przeczytam publikację Brama Stokera, irlandzkiego pisarza, spod którego pióra, w 1897 roku wyszedł rzeczony „Dracula”.

W obecnych czasach bardzo popularne jest przedstawianie wampirów w spaczonym świetle – choćby jako błyszczących, namiętnych kochanków. Nie przypada mi to do gustu. Choć nie mogę się też nazwać fanem wampirów wywodzących się z klasyki gatunku. „Dracula” jest wyjątkiem.

Odwiedzając ostatnio bibliotekę, rzuciła mi się w oczy bardzo wyświechtana, obtargana, ogryziona książka. Wyglądała jak siedem nieszczęść z tymi jej luźnymi, wypadającymi stronicami. Prezentowała się dokładnie tak jak powinna stara książka po przejściach. Niemniej, sięgnąwszy po nią, postanowiłem w końcu dać sobie szansę spełnienia dawno powziętego zamiaru.

Będąc w domu przez jakiś czas spoglądałem niepewnie na „Draculę”, aż w końcu zdecydowałem się przełamać i rozpocząć lekturę. Na początku odrzucała mnie forma spisania dzieła – ostatnim razem zetknąłem się z powieścią epistolarną (zapisaną w postaci listów, notatek z dziennika czy pamiętnika) przy okazji lektury „Cierpień młodego Wertera” Goethego. Dopiero po kilku stronicach dostrzegłem kunszt rzeczonej formy, dzięki której mogłem doskonale wczuć się w bohaterów, poznać głębię ich emocji i odczuć. Fakt, czasami odrzucała mnie „jałowość” opisów czynionych przez bohaterów powieści, co w znacznym stopniu uniemożliwiało mi „posmakowanie” klimatu „Draculi”. Ostatecznie dobrnąłem do zakończenia zupełnie innego, aniżeli to przedstawione mi w filmie. Nie dziwi mnie fakt zmiany – wszak dla kina należy stworzyć coś bardziej spektakularnego od… No właśnie. Od czego? Tego dowie się tylko ten, kto sięgnie po liczącą sobie ponad sto lat książkę.

Komentarz po czasie: 
Dopiero kilka lat po lekturze książki zorientowałem się, co mi w niej najbardziej nie pasowało. Chwilami wydawało się, jakby czegoś jej brakowało, a autor zamiast skupić się na „tu i teraz” robi pozbawione logiki przeskoki w czasie. Byłem nieźle skonfundowany, kiedy dowiedziałem się, że „pełnowartościowe” wydanie „Drakuli” jest sporo dłuższe – sęk w tym, że wypożyczony przeze mnie egzemplarz był mocno wybrakowany i brakowało w nim (czego się domyśliłem dopiero po czasie!) przynajmniej kilkudziesięciu stron…