Czerwona Królowa miała być ciekawym rozpoczęciem nowego roku. Książkową cegłówką na pożarcie, po której miałem stwierdzić: młodość i brak doświadczenia autorki nie służą tej książce. Wtórne to, nudne i głupkowate. Tymczasem okazało się, że ta piekielnie dobrze prezentująca się okładkowo książka naprawdę wysoko zawiesiła poprzeczkę i tylko pogłębiła mój kryzys…

 

Po kolei. Najpierw blurb (jeśli zastanawialiście się kiedyś, czemu zawsze zamieszczam w recenzji blurb, odpowiadam: dlatego, że sam ich z reguły nie czytam, a z natury jestem wredny i lubię męczyć innych tym, za czym sam nie przepadam). 

 

 

Na pierwszy rzut oka zalatuje nieco An Ember in the Ashes: Imperium Ognia – absolutnie genialną powieścią, którą napisała i wydała w zeszłym roku Sabaa Tahir (lubię ją, ponieważ nie dotarłem jeszcze do informacji, by była ode mnie młodsza). Nie spodziewałem się, oczywiście, że kolejna książka w podobnym klimacie zdoła bardziej poruszyć moje serce (no dobra, łżę jak pies – miałem nadzieję, że pokocham Czerwoną Królową i sama książka będzie równie cudowna jak jej okładka). Liczyłem na łatwą, niewymagającą lekturę. Nie zawiodłem się. Książkę czyta się potwornie szybko, a styl Aveyard jest bardzo przyjemny. Fajnie skonstruowane opisy, dobra dynamika tekstu i pozbawione toporności dialogi. Słowem: przyjemnie. 

 

Powiadają, że jak pisarz potrafi dobrze posługiwać się słowem, to może pisać o wszystkim, a i tak oczaruje czytelnika. Ze mną nie ma tak łatwo. Lubię być zaskakiwany treścią. Tak, wiem – odkrywcze to jak diabli. Daniel ze Strefy Czytacza – recenzent, który lubi być zaskakiwany treścią (darujcie autoironię – to wynik kryzysu). W każdym razie (a na pewno nie w każdym bądź razie) fabuła Czerwonej Królowej okazała się być zaskakująco ciekawa. Moje obawy o powtarzalność, o to, że ta książka będzie kopią dzieła Tahir, okazały się bezpodstawne. Victoria Aveyard obrała własną drogę i konsekwentnie się jej trzymała przedstawiając historię ciekawą, pełną zwrotów akcji i naprawdę pochłaniającą bez reszty. Do samego końca nie wiedziałem, kto trzyma z kim i dlaczego oraz jakie będą tego konsekwencje. A że zakończenie było zaskakujące i niemal (jedno z moich ulubionych słów) mistrzowskie, moja nienawiść do autorki książki wzrosła. 

 

To co, może chociaż doczepię się do bohaterów? Zarzucę im brak logiki, skrajną nierzeczywistość i syndrom X-Mena? Nie mogę. Naprawdę. Bo bohaterowie – na czele z naszą drogą Mare, która z powodzeniem odgrywa główną rolę w przedstawieniu – są naprawdę dopieszczeni i dopracowani. Ciekawi, zmienni, zaskakujący, ludzcy. Gdzie się podziały te czasy, kiedy można było ponarzekać na drewnianych bohaterów? Potwornie podoba mi się kreacja postaci w Czerwonej Królowej – ich niejednoznaczność i rozwój, którego doświadcza się w trakcie lektury. Niewiele jest takich książek, których bohaterowie zapadają mi w pamięć na tyle mocno, że po kilku dniach jestem w stanie wymienić dziesiątkę z imienia. W przypadku debiutu Aveyard tak się dzieje. Pamiętam ich. 

 

Wielkim atutem tej książki jest przyjemność, którą czerpie się z czytania – wiadomo, koneserzy literatury pięknej czy miłośnicy klasycznego kanonu lektur szkolnych będą na nią psioczyć, bo to przede wszystkim literatura rozrywkowa i dla młodzieży. Myślę, że fani Mrocznych umysłów i Igrzysk Śmierci mogą pokochać tę książkę. A ja wierzę, że gdyby powstawało więcej takich fajnych, przemyślanych i przyjemnych w czytaniu historii, czytelnictwo wśród młodzieży mogłoby ostro podskoczyć. Dla mnie bomba.